ජීවිතයේ කිසි දිනෙක
නැතිව බැරි රුවක් ඇත
මතක් වන හැම විටම
දිව යන්න හිතයි මට
හිත ඇදුනු රුව වෙතට
දෙපාරක් නොසිතාම
දුරක සිටියත් කවර
නොදැක බෑ මට ඉන්න
තිබෙන මුත් වැඩ බෝම
ඉන්න බෑ මට මෙහෙම
ආදරෙයි පණ තරම්
සම කරනු බැරි තරම්
සිත නිවන ඇති තරම්
අහිංසක රුව තරම්
රුවක් නෑ මට ඒ තරම්
හිදින්නට සිදු වුනොත්
නැතිව ඒ ආදරය
අදහ ගන්නට බැරිය
කුමක් කරමිද එවිට
දහසකුත් පැතුම් පොදි
හිස දරා දිවි ගෙවන
මා නමින් දුක විදින
රුව මගේ අම්මාය
_සනෝජා වනමලී_
No comments:
Post a Comment